Pierwsza połowa filmu cda skupia się na podróży dżina: opowiada trzy historie wybrane, aby uwolnić pożądanie w Alithei, stworzyć tęsknotę tak silną, że mądrze wykorzystuje trzy życzenia, które otrzymała, aby mógł wyjść z więzienia. Trudno jednak połączyć się z tęsknotą Alithei. Szybkie tempo Millera i odpychające użycie humoru tworzą mieszany worek, przez co każda historia jest mniej satysfakcjonująca niż poprzednia. Ani zamiatanie, ani czarowanie, niestabilne lekcje dżina przez całe życie wydają się płytkie i nudne (nie wspominając, że druga opowieść dżina jest przepełniona fatfobią, co jest co najmniej rozczarowaniem).

Jednak w jakiś sposób Alithea zostaje sparaliżowana przez dżina, a druga połowa filmu zamienia się w miękki romans między nimi. Uwielbia poznawać swojego nowego kochanka, ale zawsze zastanawia się, czy jego uczucia są szczere (w końcu wykorzystuje jedno ze swoich życzeń, aby odwzajemnił jej tęsknotę). Kontrast w przesunięciu tonalnym jest śmiały, ale irytujący – nagle film Millera wydaje się zupełnie nową bestią. Własna opowieść Millera jest równie niechlujna jak ta dżina, a tęsknota, której pragnie, abyśmy wzięli udział, jest wymuszona, niezasłużona i wyobcowana. Tam , gdzie Mad Max: Fury Road było szczupłe, Trzy tysiące lat tęsknoty wydaje się być szorstkim przeciągiem, który powinien zostać w zakurzonym koszu gdzieś pośrodku sklepu turystycznego.

Zobacz mój profil: https://jobs.drupal.org/company/22631